همین الان پادکست ارون شواترز رو از کانال چنل بی با گفتار عالی علی بندری گوش دادم. این پادکست ۱۴۴ دقیقه بود و طبیعتا چنین زمانی رو نمیتونم در یک وعده صرف کنم و در چند شب تونستم تموم کنم.
موضوع پادکست زندگی پسر اینترنتی به اسم ارون شوارتز هستش که دلیل گوش دادن به این روایت هم این شخصیت بود. وقتی عنوان پادکست رو دیدم و با شوارتز آشنا شدم گفتم: اوه! چرا نمیشناختمش!
یه جوون ایده آل گرا و باهوش که در سن کم کلی افتخار برنامه نویسی داشت. راستش الان دنبال معرفی ایشون نیستم چون یه سرچ ساده اطلاعات وسیعی میده فقط یه سوال بزرگ. ارون الان متاسفانه زنده نیست و خودکشی کرده اونم در اوج جوونی! در واقع چوب ایده آل گرایی برای تغییر دنیا رو خورد. ایشون معتقد بود باید اینترنت آزاد باشه و اطلاعات و مقالات بصورت آزاد دسترس همه باشه. دولت آمریکا و شرکت ها قاعدتا همسو نبودند چون کلی ضرر رخ میداد.
ارون شوارتز مبارزات و کمپین زیادی برای دسترسی آزاد کاربران به تمام مقالات علمی و اسناد ترتیب داد. به باقی ماجرا که چطور دستگیر و دادگاهی شد کاری ندارم.
سوال بزرگ برای من اینه: واقعا اطلاعات آزاد باید باشه؟ شاید بدیهی جوابش اره هستش اما واقعا برای دنیا مفیده؟ خودم همیشه اینجور فکر کردم و با استارت پادکست گفتم بعله! باید باشه!
اما الان که پادکست تموم شد حس کردم استاپ! واقعا مفیده برای بشریت!؟ بعد سرنوشت افرادی که کارهای علمی میکنند چی میشه؟ چون ساپورت مالی برای شرکت های واست ارایه اطلاعات نیست. البته نمیشه منکر شد که سرعت گسترش علم شدید میشه.
حس الانم نه موافق هستش و نه مخالف! واقعا جوابش رو نمیدونم... نیاز به فکر بیشتر دارم و شاید پست های آتی!
بریده ای از یک خبر از زبان خانواده ارون:
آرون تعهدات عمیقی به عدالت اجتماعی داشته و زندگی وی بر اساس آن تعریف می‌شده است. آرون وسیله‌ای برای شکست لایحه سانسور اینترنتی بود و برای یک سیستم سیاسی بازتر و دموکراتیک تر در آمریکا مبارزه می‌کرد. وی از مهارتهای بی نظیر خود به عنوان برنامه نویس و متخصص فناوری نه برای پول درآوردن بلکه برای ایجاد جهانی عادلانه‌تر استفاده کرد. رگ آرون سوارتز یک تراژدی شخصی نیست. وی قربانی سیستم عدالت کیفری رعب آور آمریکا شده است.
